Ik hoorde onlangs het liedje op de radio dat ik keer op keer draaide onderweg van een afspraak naar huis. Dat reizen deed ik in de tijd dat ik boventallig was en stad en land afreed voor trainingen, kopjes koffie (netwerken) en stages. Vooral de reis naar Amsterdam gaf ruime gelegenheid tot overpeinzingen, aangezien fileleed soms voor een reistijd van drie uur zorgde.
Lees meer
Ik heb nooit begrepen dat mensen denken dat ‘in de WW zitten’ zo een beetje hetzelfde is als vakantie houden. Ik vond het in ieder geval een periode van hard werken. Aan jezelf, je sollicitaties, soms je gemoedstoestand en vooral aan overeind blijven. Want je maakt wat mee als werkzoekende in de WW. Een afwijzing op je beste brief ooit, geen bericht na een ontzettend fijn gesprek, nare opmerkingen uit je omgeving en de eeuwige twijfel of het wel goed gaat komen.
Je wilt niet weten hoe vaak destijds tegen mij is gezegd dat ik mijn boventalligheid moest zien als een soort geschenk. “Je mag gebruik maken van een sociaal plan om iets anders te zoeken”… “eh, ja, maar ik heb geen baan meer”.
Ik denk niet dat de meeste ‘boventalligen’ staan te juichen alsof ze hun verjaardagscadeau mogen uitpakken. Als je je baan verliest, dan voel je je echt niet in een feeststemming! Boventalligheid hakt er in!
Lees meer
Heb jij dat weleens gehad? Je zit in een redelijk uitzichtloze, situatie m.b.t. je baanonzekerheid en opeens bekruipt je een gevoel van ultiem geluk. Ik kan het nauwelijks beschrijven, maar ik had dat dus in Ibiza. In een eerdere blog heb ik verteld over mijn reis daar naar toe.
